10 oktober
11 oktober 2017 - Kongola, Namibië
10 0ktober 2017, van Ihaha in Chobe Botswana naar Nambwa campsite nabij Kongola Namibië
Weer om half zes opgestaan want we wilden om 7 uur gaan rijden. Na douchen en ontbijt gaan rijden via dezelfde route als gisteren. Wel 6 visarenden gezien, slangehals vogels, impala’s, een grote kudde buffels, honderden zebra’s en nog een heleboel andere mooie vogels.
Ron vroeg even de weg aan een passerende safariwagen en de driver/gids zei dat als we omhoog reden en dan linksaf daar op zo’n 800 meter er een luipaard lag. Laat ik het dier nog spotten ook. In de boom, met een deel van z’n prooi, een impala, naast ‘m. Geweldig. Dat was toch wel het hoogtepunt van de ochtend.
Het park uitgereden en richting de grens gereden. Het passeren van de beide grenzen nam zo’n uurtje in beslag. In Botswana was het zo gebeurd, maar in Namibië duurde het even omdat je eerst weer een papiertje moet invullen. Dat hebben we inmiddels al 3x gedaan. Maar ja. Vervolgens moet je een soort roadtax betalen. Kan dat met credit card, nee dat kan niet. Verdorie, wat nu. Oh nee, het kan wel met credit card. Pakte het apparaat mijn credit card eerst niet, dus Jos zegt try again, en jawel toen lukte het. Daarna mocht Ron nog betalen. En joepie, toen mochten we naar de volgende post rijden. Waar je ook weer een formulier moet invullen m.b.t. de auto, en toen mochten wij eindelijk Namibië in. Na zo’n 80 km over asfalt, ja, ja, kwamen wij in Katimo Mululo. Daar eerst getankt, wat niet zo simpel was als het klinkt, want de een accepteerde geen credit card, de volgende had niet de goede diesel, maar 3x is scheepsrecht en de tank is toch nog gevuld. Daarna boodschappen gedaan en een heerlijke pie gegeten en toen nog een heel stuk over saai asfalt.
De navigatie gaf op een gegeven moment aan na 40 meter naar links, maar daar stond een heuvel. Oh oh, stukje verder konden we gelukkig wel linksaf. Parkfee betalen en registreren, daarna mochten we het park in. Aan het begin stond alleen voor 4x4 auto’s dus we kregen al zo’n beetje het vermoeden dat het weer een zwaar ritje zou worden en ja hoor, zware zand weg.
Ging de eerste 12 km goed, en ineens stonden wij weer vast op een stuk waar het middenstuk heel hoog was. Jos en Ron aan het graven maar het lukte gewoon echt niet. Gelukkig hebben wij aan het begin van de vakantie een Namibisch telefoonkaartje gekocht. Dus dat heeft Ron in z’n telefoon gedaan en ik ben gaan bellen met het hoofdkantoor. Gevraagd of zij de lodge wilden bellen om ons te komen redden/helpen, want het lukte ons echt niet. Een half uur later stonden er 6 mensen bij ons, die ons reuze goed geholpen hebben. Volgens de manager van de lodge is dat het slechtste stuk van de hele weg dus niet zo gek dat wij vast zaten. Omdat Ron achter ons stond te wachten en dus tijd had om de omgeving te verkennen zag hij een beter pad, maar ja, daar hadden wij niet zoveel meer aan.
Wij zijn met de vrouw van de manager mee gereden naar de lodge. Ron en,Klaziena reden gelijk achter ons aan. Onderweg vertelde Lauren dat er een betere weg is, dus die nemen wij morgen maar terug. Ter plekke gelijk geboekt voor diner, even iets zitten drinken en vervolgens allemaal lekker gaan douchen. Inmiddels was het de mannen gelukt om de camper te bevrijden en reden zij die net de camping op. Applaus! Wij kregen plek 1 toegewezen, echt weer een schitterende plek.
Het diner was super lekker, witte uien soep, gevulde kipfilet met spinazie en aardappelpuree en het dessert was een stukje chocolade cake met een custard sausje. Onwijs lekker. Voor hen die het weten en zich nu iets afvragen, ja Jos heeft de kip opgegeten en hij vond het niet eens echt vies. Een lekker rood wijntje erbij maakte het compleet. Om half 9 zo’n beetje terug gelopen naar de campsite en nog even zitten genieten van een ongelofelijk mooie sterrenhemel, met op de achtergrond een af en toe snuivend nijlpaard.
Weer om half zes opgestaan want we wilden om 7 uur gaan rijden. Na douchen en ontbijt gaan rijden via dezelfde route als gisteren. Wel 6 visarenden gezien, slangehals vogels, impala’s, een grote kudde buffels, honderden zebra’s en nog een heleboel andere mooie vogels.
Ron vroeg even de weg aan een passerende safariwagen en de driver/gids zei dat als we omhoog reden en dan linksaf daar op zo’n 800 meter er een luipaard lag. Laat ik het dier nog spotten ook. In de boom, met een deel van z’n prooi, een impala, naast ‘m. Geweldig. Dat was toch wel het hoogtepunt van de ochtend.
Het park uitgereden en richting de grens gereden. Het passeren van de beide grenzen nam zo’n uurtje in beslag. In Botswana was het zo gebeurd, maar in Namibië duurde het even omdat je eerst weer een papiertje moet invullen. Dat hebben we inmiddels al 3x gedaan. Maar ja. Vervolgens moet je een soort roadtax betalen. Kan dat met credit card, nee dat kan niet. Verdorie, wat nu. Oh nee, het kan wel met credit card. Pakte het apparaat mijn credit card eerst niet, dus Jos zegt try again, en jawel toen lukte het. Daarna mocht Ron nog betalen. En joepie, toen mochten we naar de volgende post rijden. Waar je ook weer een formulier moet invullen m.b.t. de auto, en toen mochten wij eindelijk Namibië in. Na zo’n 80 km over asfalt, ja, ja, kwamen wij in Katimo Mululo. Daar eerst getankt, wat niet zo simpel was als het klinkt, want de een accepteerde geen credit card, de volgende had niet de goede diesel, maar 3x is scheepsrecht en de tank is toch nog gevuld. Daarna boodschappen gedaan en een heerlijke pie gegeten en toen nog een heel stuk over saai asfalt.
De navigatie gaf op een gegeven moment aan na 40 meter naar links, maar daar stond een heuvel. Oh oh, stukje verder konden we gelukkig wel linksaf. Parkfee betalen en registreren, daarna mochten we het park in. Aan het begin stond alleen voor 4x4 auto’s dus we kregen al zo’n beetje het vermoeden dat het weer een zwaar ritje zou worden en ja hoor, zware zand weg.
Ging de eerste 12 km goed, en ineens stonden wij weer vast op een stuk waar het middenstuk heel hoog was. Jos en Ron aan het graven maar het lukte gewoon echt niet. Gelukkig hebben wij aan het begin van de vakantie een Namibisch telefoonkaartje gekocht. Dus dat heeft Ron in z’n telefoon gedaan en ik ben gaan bellen met het hoofdkantoor. Gevraagd of zij de lodge wilden bellen om ons te komen redden/helpen, want het lukte ons echt niet. Een half uur later stonden er 6 mensen bij ons, die ons reuze goed geholpen hebben. Volgens de manager van de lodge is dat het slechtste stuk van de hele weg dus niet zo gek dat wij vast zaten. Omdat Ron achter ons stond te wachten en dus tijd had om de omgeving te verkennen zag hij een beter pad, maar ja, daar hadden wij niet zoveel meer aan.
Wij zijn met de vrouw van de manager mee gereden naar de lodge. Ron en,Klaziena reden gelijk achter ons aan. Onderweg vertelde Lauren dat er een betere weg is, dus die nemen wij morgen maar terug. Ter plekke gelijk geboekt voor diner, even iets zitten drinken en vervolgens allemaal lekker gaan douchen. Inmiddels was het de mannen gelukt om de camper te bevrijden en reden zij die net de camping op. Applaus! Wij kregen plek 1 toegewezen, echt weer een schitterende plek.
Het diner was super lekker, witte uien soep, gevulde kipfilet met spinazie en aardappelpuree en het dessert was een stukje chocolade cake met een custard sausje. Onwijs lekker. Voor hen die het weten en zich nu iets afvragen, ja Jos heeft de kip opgegeten en hij vond het niet eens echt vies. Een lekker rood wijntje erbij maakte het compleet. Om half 9 zo’n beetje terug gelopen naar de campsite en nog even zitten genieten van een ongelofelijk mooie sterrenhemel, met op de achtergrond een af en toe snuivend nijlpaard.
Nog erg veel plezier en evenzo veel veilige kilometers.
Wilma & Antoine